i tak co noc

jawi się w głowie każdy pokój, każde łóżko

i te wielkie białe drzwi, które budziły we mnie lęk, gdy tylko czasem ktoś je zamknął

(niekoniecznie, by znów złapać nietoperza)

i budzę się, i jeszcze w głowie słyszę

skrzypienie podłogi i odpowiedź schodów na to, że ktoś po nich stąpa,

dźwięk każdej szafki, każdej szuflady, i każdych drzwi (nie tylko tych białych) 

i płaczę cicho i myślę

daj boże, kimkolwiek (i czy) jesteś,

żebym tych dźwięków nie zapomniała z czasem